Douglas Bader

Douglas Bader verloor zijn beide benen in een vliegtuigcrash, dit was in december 1931 hij was net 21, ondanks dit verlies was Douglas vastbesloten om ooit terug in een vliegtuig te stappen en te vliegen.

Hij begon een jaren lange strijd, om deze droom waar te maken.
Eerst leerde hij terug lopen met kunstbenen, daarna begon hij auto te rijden, hij slaagde ook voor een vliegtest, om te worden afgekeurd om medische redenen, er was trouwens ook niets in de reglementen dat toeliet dat er een piloot zonder benen zou vliegen.

Na een korte aanstelling bij de transport sectie van Duxford fighter station, werd Douglas gedwongen op pensioen te gaan met een pensioentje van om en bij de 200 pond. In deze periode leerde hij in een pub Thelma Edwards kennen en werd verliefd op haar.

Mede door zijn geringe inkomsten trouwde ze heimelijk zodanig dat ze zelfs bij haar ouders bleef wonen. Toen hij ging werken bij een petroleum maatschappij verdiende hij 250 pond per jaar. Intussen leerde hij golven en zelfs tennissen in in 1937 trouwde hij met Thelma.

Douglas Bader
Douglas Bader

In september 1938 schreef hij terug naar het ministerie van luchtvaart, die hem een job aanboden achter een bureau. Douglas was niet geïnteresseerd hij wou en zou vliegen en bleef proberen. Air Marshal Sir Charles Portal schreef hem dat met de oorlogswolken die samenpakte boven Europa het “zeer waarschijnlijk” was dat men hem zou laten vliegen, als de dokters het toelieten.

Toen de tweede wereldoorlog uitbrak in september 1939 probeerde hij nogmaals om bij de RAF te gaan. Hij werd weer op medische controle gestuurd en weerom werd hij enkel goedgekeurd voor werk aan de grond.

Hij slaagde zelfs voor zijn medische proef, mede door een aanbeveling van Air Vice-Marshal Halahan, en melde zich voor de Central Flying School in Oktober. Zijn oude vriend en Squadron Leader Rupert Leigh teste hem en zelfs na 7 jaar was hij zijn vliegervaring niet kwijt. Hij vloog solo op 27 november 1939.

Het logo van Douglas Bader
Het logo van Douglas Bader

Toen de oorlog aan de gang was ging hij snel omhoog in rang. Hij werd Flying Officer bij het 19e Squadron in Februari 1940. Flight Lieutenant bij het 222 Squadron in april. En zijn eerste luchtgevecht was in mei 1940.

Het 222, een Spitfire squadron, werd in reserve gehouden tot in de laatste dagen van mei toen het naar Martlesham, nabij de kust van Suffolk verhuisde, Van daaruit voerde ze acties uit om mede het strand van Duinkerken te beschermen, op de morgen van de 31e mei schoot Bader een messerschmitt bf 109 neer, raakte zijn kameraden kwijt en keerde op eigen houtje naar zijn basis terug, later op de dag schoot hij nog een Heinkel he 111 in brand.

Douglas Bader met P.O Mcnight (links) en Flt Lt Ge Ball van 242 sqn
Douglas Bader met P.O Mcnight (links) en Flt Lt Ge Ball van 242 sqn
Foto uit de collectie van Willy Horemans

In juni 1940 werd Douglas bevorderd tot Acting Squadron Leader van het 242 sqn. door Air Vice-Marshal Trafford Leigh-Mallory.
Met de 1030 paardekrachten van de Merlin motoren konden de M I Hawker Hurricanes 480 km/u aan, niet zo snel als hun tegenstanders met hun messerschmidts bf109 doch door hun betere wendbaarheid konden ze best hun mannetje staan.

Douglas liet zich in het 242 sqn direct opmerken door twee flight leaders van hun taak te ontheffen, en de discipline opmerkelijk te verhogen.

Het 242 werd in reserve gehouden terwijl andere squadrons afrekende met de vijand, todat ze op een dag tijdens een “scramble” in contact kwamen met een Duitse eskader bommenwerpers bijgestaan door Messerschmitts, Bader schoot en samen met de andere hurricane’s haalde ze 12 duitse vliegtuigen neer, alle 12 Hurricanes kwamen ongedeerd uit de strijd, Baders score liep uit tot meer dan 20 kills.

Op 9 augustus was het echter gedaan met zijn geluk, tijdens een vlucht over het Franse Le Tourquet kwam hij in botsing met een Messerschmitt 109 en moest uit zijn vliegtuig springen, hij werd gevangen genomen door Duitse troepen. Adolf Galland, de Duitse Top piloot organiseerde voor Bader een bezoekje aan het Jagdgeschwader 26.

Na een ontsnapping uit een hospitaal waar hij werd gevangen gehouden werd Douglas overgeplaatst naar Colditz een streng bewaakt krijgsgevangenkamp, hij bleef daar tot april 1945. Bader werd onderscheiden met het DSO, het DFC, het Legion d’Honneur en het Croix de Guerre.

Bader overleefde de oorlog en werd in 1976 tot ridder geslagen door Queen Elizabeth. Na de oorlog werden Douglas Bader en Adolf Galland bevriend.

Je kan zijn verhaal lezen in “En toch de lucht in” van Paul Brickhill een Nederlandse vertaling van 1964 uit de Prisma reeks (originele titel ” reach for the sky” ), zijn leven werd eveneens verfilmd.
Douglas Bader overleed op zondag 5 september 1982