De Mi-24 “Hind” was oorspronkelijk bedoeld als gevechtsmachine voor de infanterie, waarmee soldaten vervoerd konden worden en die hen tegelijkertijd van versteun zou voorzien.
Om de ontwikkeling te bespoedigen werd de Mi-24 ontworpen rond het rotorsysteem van de Mi-14, in combinatie met een nieuw frame en een nieuwe staartrotor. In de cabine van de nieuwe romp was plaats voor acht personen.
De bemanning zat in een grote broeikas-achtige cockpit. De copiloot/boordschutter voor en de piloot iets verder naar achter. Van het begin af aan had de Mil Mi-24 een korte stompe vleugel om de hoofdrotor in voorwaartse vlucht te ontlasten, zodat de snelheid vergroot, de draaicirkel verkleint en het aantal ophangpunten vergroot kon worden.
Hind prototypes
De eerste van twaalf V-24 prototypes vloog op 19 september 1969. Samen met een aantal pre voorserie toestellen met een platte vleugel kregen deze toestellen de NAVO-aanduiding “Hind-B” doordat hun bestaan pas na de definitieve productmachines met de naam “Hind-A” aan het licht kwam.
Deze Mi-24A “Hind-A” had aanvankelijk een platte vleugel, maar kreeg later een V-stelling. Het type werd in 1974 in dienst genomen. De grotere vleugel met V-stelling die later in 1974 geïntroduceerd werd, behield de pylonen onder de vleugel van de Mi-24A, maar de latere productievariant Mi-24B voegde hier verticale eindplaten aan toe, met hieraan twee lanceerrails voor de 9M17M Falanga (AT-2 “Swatter”) antitankraket.
Een houder voor raketgeleiding/verlichting werd onder de romp gemonteerd. In de geschutskoepel onder de neus bevond zich een 12,7 mm machinegeweer. De positie van de raketgeleiding apparatuur werd later verplaatst naar een plek rechts van de geschutskoepel.
Mi-24 Hind in actie
De TV3-117 motor werd tijdens de productie geïntroduceerd voor de Mi-24F. De staartrotor werd van de stuurboordzijde verplaatst naar de bakboordzijde van het kielvlak. Een variant van de Mi-24A die voor training werd gebruikt, was de Mi-24U “Hind-C”.
Operationele ervaring toonde al gauw aan dat er nogal wat schortte aan het originele concept. Het vermogen om doelen op de grond aan te vallen werd duidelijk nadelig beïnvloed door het troepenvervoer.
Maar doordat gaandeweg die transportrol juist minder belangrijk werd, kwam er meer nadruk op de gevechtstaak te liggen. Ook werd al gauw duidelijk dat de glazen cockpit onvoldoende bescherming bood aan de bemanning.
In veel andere opzichten bleek het basisontwerp echter uitstekend. Er werd gewerkt aan een nieuwe neus met een zwaar bepantserde tandem-cockpit, waarbij de piloot achter en boven de schutter zat.
Aan de achterzijde bleef de helikopter ongewijzigd, hoewel de cabine meer en meer als opbergplaats voor raketten werd gezien dan als cabine voor troepenvervoer. De nieuwe variant kreeg de naam Mi-24DA “Hind-D” en werd geëxporteerd als de Mi-25. De Mi-24DU is een trainingsvariant.
De Mi-24D werd vanaf 1976 in dienst bij het sovjetleger aangevuld door de Mi-24V “Hind-E”. Dit type introduceerde de vanuit een buis gelanceerde 9M114 (AT-6 “Spiral”) raket, waarvan er maximaal twaalf kon worden meegevoerd.
Deze raket maakte ook de introductie van een grotere rakethouder noodzakelijk. Het originele vizier van de piloot werd vervangen door een HUD. De Mi-24V is de belangrijkste huidige productversie en zijn exportvariant is de Mi-35, ook geproduceerd als Mi-35U trainingstoestel.
De inzet van de Mi-24 serie in Afghanistan in de jaren tachtig leidde tot de introductie van verschillende verdedigingssystemen, waaronder infrarood verstoorders, dispensers voor chaff en lichtkogels (flare) en uitlaatkappen.
De Mi-24V vormde ook de basis voor de Mi-24P, de Mi-24RCh (ook wel aangeduid als Mi-24RKR of Mi-24R) en de Mi-24K. De ontwikkeling van de Mi-24P werd bespoedigd door de opgedane gevechtservaring in Afghanistan.
Hier werd duidelijk dat er behoefte was aan een boordkanon met een zwaarder kaliber. Er kwam enkele interim-versies met kanonnen die onder de vleugels meegevoerd konden worden. Zo was er ook de weinig bekende Mi-24VP, een “Hind-E” met een 23 mm GSh-23-2 tweeloops kanon in de neus.
Een betere oplossing was de installatie van een 30 mm GSh-30K dubbelloops kanon aan de rechterzijde van de romp. Deze modificatie resulteerde in de Mi-24P, die als Mi-35P aan Angola en Irak geëxporteerd werd.
De Mi-24RKR “Hind-G1” werd ontworpen om ingezet te worden bij het speuren naar nucleaire, biologische en/of chemische dreiging. Dit type had een grijper onder de verlengde pylonen. Hiermee konden bodemmonsters genomen worden om aan de weet te komen of er zich radioactieve neerslag in de aarde bevond. De Mi-24K “Hind-G2” werd gebruikt om artillerievuur te bestrijden.
Andere minder belangrijke varianten zijn de Mi-24BMT mijnenvegende versie en de paramilitaire Mi-24PS. De Mi-24 serie wordt begin 21e eeuw nog altijd in beperkte mate geproduceerd.
De Mi-24M (export Mi-35M) wordt als opgewaardeerde versie aangeboden met de rotoren van de Mi-28 en een neustoren waarin zich een 23 mm dubbelloops kanon bevindt. Een aantal helikopters in Russische dienst worden gemoderniseerd tot de Mi-24VM standaard, die afgeleid is van het Mi-24M concept.
Specificaties MI-24D HIND
Naam: Mil Mi-24DN “Hind-D”
Type: gevechtshelikopter met twee of driekoppige bemanning.
Motoren: twee Klimov (Isotov) TV3-117MT turboshaft motoren met elk een stuwkracht van 1434 kW.
Prestaties: maximumsnelheid 310 km/h op optimale hoogte; kruissnelheid 260 km/h op kruishoogte; initiële klimsnelheid 750 m/min; operationeel plafond 4500 m; maximaal stil-hang plafond 2200 m; gevechtsradius 160 km met maximale militaire belading.
Gewicht: leeg 8400 kg; maximum startgewicht 12.500 kg.
Afmetingen: diameter hoofdrotor 17,3 m; spanwijdte 6,54 m; lengte 19,79 m met draaiende rotoren; hoogte 6,5 m met draaiende rotoren; schijfoppervlak hoofdrotor 235 m2
Bewapening: een 12,7 mm voorwaarts vurend vier-loops roterend machinegeweer om een op afstand bedienbare geschutskoepel onder de neus, plus maximaal 2400 kg aan afwerpbare wapenlading aan zes ophangpunten onder de vleugels.
Andere lading: maximaal acht mankrachten; of twee brancards, twee zittende gewonden en een verpleger in de cabine.